เมื่อเขามีอายุได้14 ปี จอร์จ ก็ขอลาคุณพ่อคาร์เวอร์ และจิมพี่ชายของเขา เดินทางไปยังที่โอโช เขาไม่มีที่พัก แต่เผอิญ เขาพบกับผู้หญิงคนหนึ่งชื่อ มาเรีย วัทคินส์ เธอเป็นแม่บ้าน,หญิงซักรีดเสื้อผ้า,สามีของเธอไม่มีลูกของตัวเอง แต่ทั้งสองมักรับเอาเด็กกำพร้ามาชุบเลี้ยงเพื่อให้โอกาสแก่เขา เธอคิดว่าเด็กคนนี้จากไดมอนด์ โกรพ น่าจะได้รับโอกาสนี้ ดังนั้นเธอจึงรับพ่อหนุ่มคนนี้มา มันเป็นการเปิดศักราชใหม่ให้กับจอร์จที่จะมีอิทธิพลต่อคนอื่น ๆ จอร์จพยายามแสดงความรู้สึกขอบคุณที่เธอให้โอกาสเขาด้วยการพูดแบบติดอ่าง “ผ...ผมโช...โชคดีมาก ที่เดินผ่าน บ...บ้านของคุณ” มาเรียวางงานที่เธอกำลังทำลงทันที ตอบเด็กหนุ่มคนนี้ “โชคดีเหรอพ่อหนุ่ม ไม่มีหรอก” เธอกล่าว “พระเจ้าต่างหากพาเธอมายังบ้านของฉัน พระองค์ทรงนำชีวิตของเธอ และพระองค์ทรงมีพระประสงค์ให้อันดรูว์ และฉันช่วยเธอ” มาเรียไม่ได้ตระหนักว่า สิ่งที่เธอกล่าวนั้นคือคำทำนายชีวิตอนาคต ที่เป็นจริงในตัวของจอร์จ คาร์เวอร์
จอร์จ วอชิงตัน คาร์เวอร์ เป้นลูกของทาส ที่ได้รับรางวัลการวิจัยงานเกษตร พัฒนาพืชผล จากถั่วลิสง มันฝรั่ง และพีแคน เขาสามารถเข้าศึกษาในวิทยาลัยซิมสันในรัฐไอโอวา เขาจบการศึกษาจากวิทยาลัยของรัฐไอโอวา ในปี 1894 เป็นผู้ช่วยศาสตราจารย์ในวิชาพฤษศาสตร์ เขาเป็นอาจารย์สอนในสถาบันของรัฐเคนทักกี้ ในปี 1896