โปรดทรงให้อภัย

อ. ปริญญา เกื้อหนุน

(เขียนจากชีวิตจริงของคริสเตียนคนหนึ่ง)                                      

สุดจะน้อยใจ     พระองค์ไม่รัก

คนอื่นรู้จัก         ทรงรักเขาจริง

จะขออะไร         ทูลได้ทุกสิ่ง

แต่เราถูกทิ้ง       ทรงนิ่งไม่ดู

*คนอื่นทูลขอ     ก็รอเฝ้าอยู่

ไม่นานก็รู้           ทรงดูช่วยเร็ว

เรารอเป็นนาน      การกลับล้มเหลว

ทำอะไรเลว         ล้มเหลวนะซี

*แต่มาวันหนึ่ง     ผมจึงรู้ดี

พระองค์ทรงมี      ใยดีทุกคน

วันนั้นผมปีน        เพื่อซีลกันฝน

แดดร้อนแต่ทน    ผมทำคนเดียว

*เดินบนหลังคา   พาใจให้เสียว

ย่างผิดนิดเดียว    เอี้ยวตกลงมา

ตกลงที่พื้น        พื้นไม่หักขา

ไม่เจ็บกายา      ข้ายังหายใจ

*มีมือมาอุ้ม      ที่นุ่มปลอดภัย

ไม่เจ็บอะไร      ปลอดภัยสุขดี

ผมจึงได้คิด     ด้วยฤทธิ์ภูมี

ทรงช่วยผมนี้   รักที่ช่วยไง

*ผมหยุดต่อว่า   มาขออภัย

ที่ได้ทำไป     เสียใจจริงๆ

จะขอเป็นข้า  ทำตามทุกสิ่ง

ยิ่งใหญ่จริงๆ   ลูกยิ่งศรัทธา