คาดหวังคำตอบ

ผู้ประพันธ์นิรนาม

         หมู่บ้านแห่งหนึ่ง  เกิดแล้งฝน มาเป็นเวลานาน ดูไม่มีทีท่าว่าฝนจะตกเอาเสียเลย  บรรดาชาวนาทั้งหลายไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี  ฝนเป็นชีวิตของพวกเขา  และบรรดาคนทั้งหลายในเมือง  ฝนทำให้พวกเขาดำรงชีวิตอยู่ได้ 

         เมื่อสถานการณ์วิกฤติหนักขึ้น  ศิษยาภิบาลในท้องที่นั้นจึงชักชวนผู้คนมาอธิษฐานทูลขอฝน

         มีหลายคนมาโบสถ์ ศิษยาภิบาลยืนอยู่หน้าโบสถ์คอยต้อนรับผู้คนที่ทยอยกันมา  ถึงเวลาศิษยาภิบาลก็เดินมาหน้าห้องประชุม  สังเกตเห็นว่าผู้คนที่นั่งในโบสถ์ คุยกันเจาะแจะ ทักทายเพื่อนฝูง ท่านจึงบอกให้คนในที่ประชุมเงียบเสียงลง  เพื่อท่านจะได้เริ่มรายการ

          ขณะที่สายตาของท่านทอดไปดูคนในที่ประชุม เพื่อขอให้พวกเขาเงียบ  ท่านเหลือบไปเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอายุ 11 ขวบ นั่งเงียบๆที่ม้านั่งแถวหน้า  สายตาเธอสดใส ข้างตัวเธอมีร่มสีแดง ที่เธอพกติดตัวมาด้วย  หนูน้อยน่ารัก ไร้เดียงสาคนนี้ ทำเอาศิษยาภิบาลยิ้มออก   ตระหนักว่าเธอมีความเชื่อมากแค่ไหน  เพราะในที่ประชุมวันนั้น  ไม่มีใครพกร่มมาด้วยสักคน    “เรารู้ว่า พระเจ้าทรงช่วยคนที่รักพระองค์ ให้เกิดผลอันดีในทุกสิ่ง” ( โรม 8:28)