เราจะมีพลังประจำวันได้อย่างไร
นอร์แมน วินเซนท์ พีล

พ่อหนุ่มจ้องกระดาษที่ผมเขียนว่า “จงกระตือรือร้น กระชุ่มกระชวยทุกวัน” เขาหันมาดูผมอย่างฉงน “แต่ผมไม่มีความกระตือรือร้น ขอให้ผมมีสิ่งนี้ แล้วผมจะมีพลัง”

“ไม่ใช่ เลย” ผมพูด “เอ้า ใส่รองเท้าอีกข้างหนึ่ง เรามาปฏิบัติ แล้วคุณจะมีความกระตือรือร้น” แล้วผมเริ่มต้นกับพ่อหนุ่มด้วยบทเรียนแรก “ลุกขึ้น เดินรอบ ๆ ห้อง แล้วมาฟังเรื่องสิ่งที่คุณมองเห็น เพื่อคุณจะได้กระตือรือร้น”

เขาออกเดิน
“โอ เค บันทึกลงไป ประการแรก ขอคิดถึง เท้าสองข้างของคุณ คุณจะรู้สึกอย่างไร ถ้าคุณมีขาข้างเดียว หรือไม่มีขาเลย? มันไม่มีอะไรดียอดเยี่ยมเท่ากับ เท้าสองข้าง ที่คุณใช้มันมา โดยเฉพาะเมื่อคุณมีขาสองข้างที่พาคุณเดินไปไหน ๆใช่ไหม?”
“ผมไม่เคยคิดเรื่องนั้น” เขาพูด
“ใช่ ผมรู้ว่ายังมีอีกมากที่คุณมี แต่คุณยังไม่เคยคิด แต่คุณกำลังเปลี่ยนวิธีคุณใหม่ เอาละ คุณเห็นอะไรอีกบ้าง”
“มือ แขน ตา จมูก ปาก ศีรษะของผม _ผมล้ำหน้าไปไกลแล้วสิ” ใช่เลย เขาเข้าใจได้เร็วแท้ “มองดูแสงแดดที่ส่องเข้ามาในห้องเราซิ”
หลังจากนั้น “ให้เราอธิษฐาน” ผมบอก “เอาละ ให้เราอธิษฐาน” ผมชวนเขา
“คุณต้องการให้ผมอธิษฐานหรือ ผมไม่คุ้นเคย ไม่ติดนิสัยครับ”
“ไม่เป็นไร ไม่มีเวลาใดดีกว่าตอนนี้ที่นำให้คุณติดนิสัย” ผมตอบ
“ข้าแต่พระเจ้า”เขาพูดอย่างลังเล “ผมไม่อยากเป็นเหมือนอดีตที่ผ่านมาอีก ผมจะไม่เป็นอย่างนั้นอีก ขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง ขอให้ผมกระตือรือร้นกับงานของผม ชีวิตของผม ทุก ๆ สิ่ง พระองค์ประเสริฐ อาเมน”
“คุณพูดประโยคสุดท้ายได้ยังไง” ผมถาม
“ผมไม่รู้ซิ มันเข้ามาสู่ความคิดผม พระองค์ประเสริฐ”
ความกระตือรือร้น เกิดขึ้นเมื่อเราแลเห็นว่าพระเจ้าทรงกระทำสิ่งที่ประเสริฐสำหรับเราแค่ไหน มิใช่หรือ